بسم رب الشهداء

دوستان سلام..دیروز و امروز تصاویری از تلویزیون دیدیم که یادآور خاطره ای تلخ برای مردم کشورعزیزمان بود..خواستم در این باره خاطره ای بگویم که شاید شما هم مایل به شنیدنش باشید..
آن سالها ما (من و خانواده ام) به خاطر شغل پدرم بندرعباس بودیم..و من دختر بچه ای کوچک بودم و..غرق دنیای کودکانه ی خود...خیلی چیزها را یادم نمی آید از آن روزها...راستی امام عزیزم هم که رفت:(..ما آنجا بودیم..یادم نیست..ولی میگویند خیلی گریه کردم برایش..اتفاقات زیادی آن سالها افتاد..ولی یکی از آن اتفاقها درست بیخ گوش ما افتاد..ما خانه های سازمانی می نشستیم..(بماند کدام سازمان..!)...یکی از همسایه های ما یعنی یکی از همکاران پدرم، که همسرش 7 ماهه باردار بود و فرزندی کوچک هم داشتند، تصمیم گرفته بودند بروند دبی برای زندگی..آنطور که از مادرم شنیدم به خاطر اینکه کودکشان در امنیت به دنیا بیاید و از جنگ دور شوند..همه ی زندگیشان را فروختند و ریختند توی یک ساک تا راهی شوند..تا اینکه روز پرواز رسید..مسافرها یک به یک سوار هواپیما شدند تا با هزار امید و آرزو راهی دیار غربت شوند...مسافران کمربندهایشان را هم بستند تا کاملاً ایمن سفر کنند..و هواپیما بالاخره بلند..take off.....!...هنوز هواپیما در دل آسمان بندر عباس آرام نگرفته بود که... .... ...... یک صدای مهیب و...مسافرانی که دیگر چیزی نفهمیدند... .... ...... از آسمان یکدفعه باران گرفت..باران گوشت و خون...بارانی که فقط روی سر دریا میبارید.... ..... ......
بعدش هم مردم ریختند کنار دریا....هر کسی میتوانست کمک کند آمد جلو.. بعضی از جسدها پیدا شدند..تکه تکه..اما پیدا شدند..بعضی ها هم نه...آقای همسایه ی ما و فرزندش هم پیدا شدند..اما همسر باردارش..هرگز...
خیلی تلاش شد برای یافتنش..اما بی فایده بود..انگار اصلاً این زن از اول نبوده...آشنایان می گفتند..زن حامله خودش بالقوه مثل یک بمب است..حالا که بمب هم به  او خورده..دیگر محال است پیدایش کنیم...
حالا سالهاست که یک پدر و مادر داغدار کنار مزار دخترشان (دریا) گلها پرپر میکنند و اشک میریزند..و امیدوارند که روزی جسد دختر عزیزشان را بیابند...تا شاید ستاره ی خاموششان را پیدا کنند...اما...
از همه ی شما می خواهم که برای شادی روح شهدای آن پرواز تلخ و آرامش دل بازماندگان آن حادثه، فاتحه ای همراه با صلوات همه با هم قرائت کنیم...
اللّهم صلّ علی محمّدٍ و آل محمّد...